از وقتی که از اولین مرد مسخره ی زندگی شنیدم که خواستنی نیستم چون بیش از حد توقع یک مرد جذابیت دارم/باهوشم/راحتم/ و ... از این دست، سالها میگذرد

وقتی بیست و پنج ساله شوی و هنوز این حرف مسخره مثل یک انگ/برچسب/استیگما/تو بگو ننگ اجتماعی حتا روی پیشانی ت نوشته شده باشند و هنوز همین جمله را بشنوی نمیدانی عصبانی باشی/بخندی و مسخره کنی/به هیچ چیز زندگی نگیری/فراموش کنی/این انگ رو بعنوان یک نقطه ضعف بپذیری و آروم بگیری/با مردهای "مسخره"ای ازین دست، با دنیا، بجنگی/ ... یا چی؟

آقای روانکاو، آقای دکتر، پس شما آنطرف میز تحلیل نشسته ای مشغول به چی؟ نه واللا.

پ.ن: خداییش شنیدن این جور جملات از طرف یک دختر درد دارد خیلی. نگویید دوستان. نگویید