تهران شب به تو نزدیک است و دور است مثلا

متاسفم که باید به این نکته اشاره کنم
ولی شهرم رو با تمام کثیفی هاش، آلودگی هاش، با تمام مردم دورنگ و قالتاق و کاسبکارش، با تمام سنتهای احمقانه و مدرینته های احمقانه ترش دوست دارم
تو مایه های یه چیزی میگم یه چیزی میشنوید حتا 
متاسفم، چون به خودم میگم کاش دلم جای قشنگتری رو برای دوست داشتن انتخاب کرده بود؛ کاش تنم به زیستن در جای آرامی عادت کرده بود 

پ.ن: با تو اما همه جا مثل خانه آرام است. بسیار بهش اندیشیده ام. این ایده ی شیرینِ لعنتیِ "لتس گو" دست از سرم/دلم برنمیدارد مدتهاست

 ماجرا با تمام حجم و وزنش از جایی شروع شد که شهوتِ وسواس‌گونه ی وارد شدن به قصه ی کسی به سرت زد که همچون خود تو "جزئی از قصه های خودش هم نمیشد". شهوتِ دیوانه‌وار و جنون عاشقانه‌ای که جزئی از قصه ی آن‌ی شوی که قصه‌ها را رفتنی میدانست و تعلیقها را ماندنی.

زنی زانو زده بر پای بتی که قصد شکستنش را کرده بود

بقول یارو گفتنی هرگز فکرش رو هم نمیکردم که بعد از تویی که آن روزها مظهر خوبرویی و سنگدلی توامان بودی در ذهنم دوباره عاشق بشم.

ولی اینطور نبود، دوباره عاشق شدم. اون هم برای بار دوم عاشق تویی که عاشق کش ظاهر شدی اینبار.

تحمل اینهمه عشقت را نکردم و رفتم.

و برای بار سوم از دور و از زاویه ی سومی عاشقت شدم.

حالا به تخیلی - فلسفی بودن ایده خرده نگیرید. مهم اینه که تصویرش منو با خود برد. گفتیم برا شما هم روایتش کنیم.

ولی همین شما هم بعید میدانم بتوانید منکر متفاوت شدن جنس دوست داشتن از دور و نزدیک، دوست داشتن یکطرفه و دوطرفه بشوید. 

یک هم چنین داستانی خلاصه.

پ.ن: اگر فکر کرده‌اید که توانسته اید فاعل و مفعول قسمت دوم عبارت "عنوان" این مطلب را به راحتی تشخیص دهید (و اوصلا میتوان چنین کرد)، باید خدمتتان اذعان کنم که ساده اندیشی کرده اید. ما خودمان هم دست آخر نفهمیدیم که در بازی های زندگی کدام یک شکننده (به معنای شکستنده) است و کدام یک شکننده (به معنای شکستانده).

پا؛ قلب دوم انسان

بعضیام مثل اون کتونی راحت همیشگی خواستنی ای هستند که تهش یه سنگ نوک تیز آزارنده قایم شده و پات که میکنی دائم آزارت میده، اما وقتی درش میاری و هی تکون تکونش میدی، توشو نیگا میکنی، کفش دست میکشی اصن انگار سنگه غیب میشه و نیست که نیست. همچین خوب و سر به راه بی سنگ طور
حالا شما دوست داری بگی چون تلخی شراب دل‌آزار و دل‌پذیر دیگه از نوع نگاه نامطبق با واقعیت خودته.  بگو تلخی شباب حتا ... مختاری! ولی من یکی دیگه از یه جایی به بعد طاقت نمیکنم که با همچین کفشی (هر قدر هم خوب و راحت و خواستنی) راه برم. ترجیح میدم در اسرع وقت به بهانه های مختلف درش بیارم و شده دمپایی توالت بپوشم که پام یکمی ازاون  درد و گزگز رها بشه یذره آروم شه