یکی از بزرگترین خطاهای ذهنی ای که میکنیم اینه که خیال میکنیم بعد از یک پاییز غمناک قراره همه چی جوونه بزنه و پرنده ها چهچهه بزنن و دنیا قشنگ و خوشبو و خنک و در حال زایش بشه

اما حقیقت واضح اینه که بعد از یک پاییز نمناک غمگین، نوبت به زمستان سخت و خشک و سرد و ریزش آوار گاه به گاه برف سرد و سنگین میرسد.  و کیست که مثل درخت صنوبر و زبان گنجشکی سال به سال دلش پاییز و زمستان رد کند و باز سر پا شود و بهار دلش بیاید و دوباره طبیعت سبز و تازه را بو بکشد دلش و ثمر بدهد و ... تااااا برسد به پاییز بعدی!  ما فوقش فوقش خیلی که خونسرد و جان سخت باشیم مثل توت فرنگی باشیم که عمر دلمان به تحمل سه تا زمستان هم نکشد و تمام بار و ثمر مفیدمان را هم در همان سال اول بدهیم. در واقع حتا اگر زمستانهای دوم و سوم را هم س پا بمانیم و به فکر بهار زنده بمانیم، محصول چندانی نخواهیم داشت. درواقع، زنده ماندن دلمان بعد از اولین پاییز و زمستانی که به خود دیدیم صرفه ی اقتصادی ندارد!!