not on Love, but on Your love

نمیخواهم بگویم میپرستمت، ولی خب همانقدری که خدایت را دوست داری دوستت دارم. دوست داشتنت در واقع یکطور بسیار بسیار خوبی بازتجربه ی همان حسهایی ست که سالهای خیلی دور توی دوران شور و مستی عاشقبازی با خدا نسبت به او (و تا پیش از تو فقط و فقط نسبت به او) داشته ام
همان امیدهای زیاد از خوبی و بزرگی و عزیز بودن او، و ترسهای شرمناک لحظه لحظه از کوچک بودن و کم بودن و ناتوانی های خودم توی ابراز عشق به محبوب.   همان سرسپردگیها و دل دل کردنهای عاشقانه و یک ریز زیر لب با محبوبِ ظاهرِ غایب حرف زدنها. همان قشنگ دیدن دنیایی که محبوب تویش هست با همه ی زشتی اش، همون قدر امید به آینده و برنامه و ...
حالا حتی به اینهمه عاشقی گریه های مدام شبانه ی تا سحر هم اضافه شده ... گریه هایی که زمانی با طعم ابوحمزه و کمیل بود و حالا با عشق چشمهای شما و غم ندیدنتان و دلتنگی
خدایی که بود را تا زمانی که بود هر چه کرد دوست داشتم. هر بلایی که سرم آورد را عاشقانه کیف کردم و سر تسلیم پایین آوردم برایش. خدا که انتزاع بود و لبخند زیبا و چشمهای مهربانِ ستودنی و گردن مردانه ی برافراشته نداشت. شما را چگونه میشود دوست نداشت عزیز نداشت عاشق نبود محبوب دل!؟

قبل از تو عاشقی کردن زمینی نبود ... اینهمه دل دل کردن و سرسپردگی و میل بی کران با خیال بوسه و هوس هماغوشی و یکعالم چیزهای زمینی زیبا آغشته نبود. قبل از تو عشق عشق بود سرجای خودش قرص و محکم؛ و مرد فقط یک موجود بامزه ی دوست داشتنی بچگانه بود که میشد گاهی ساعتهایی را با حضورش خوش بود. قبل از تو "مرد" هیچ این مفهومی که حالا دارد اینهمه احترام و بزرگی را نداشت. مرد و عشق و هوس و کودکانگی و ایثار و اشک هیچوقت توی قالب دو تا چشمِ نه سبز سبز نه قهوه ای قهوه ای خلاصه نشده بودند پیش از تو؛  نمیشوند جز در تو هم.

قشنگ‌ی. قشنگی و مرا از غرق بودن توی اینهمه قشنگی راه گریزی نیست. حتا هرقدر که تو غرق نخواهی مرا
... دوستت دارم آنقدر که خدایت دوست داشتنی ست